Ziyech, zijn moeder en Bosz

Na de wanvertoning van Ajax tegen Rostov moesten heel veel supporters aan de Prozac. De lamlendig spelende selectie had een dieptepunt bereikt dat niemand behalve schrijvers van horrorboeken hadden kunnen verzinnen. Alleen Traoré en Younes leken bereid energie in de wedstrijd te steken; de rest gaf niet thuis. Er werd volop geblunderd, belachelijk slecht gepassed, er werd niet meegelopen met de ijverige 30-ers van Rostov, gedekt op 10 meter afstand, niet één kopduel gewonnen en de wil om een fatsoenlijk resultaat te bereiken, ontbrak bij negen spelers met uitzondering van eerder genoemden.

Voor het zoveelste jaar op rij werd de reputatie van het eens zo roemruchte Ajax te grabbel gegooid. Er was in heel Europa meedelijden met de club te voelen, die zo droevig presteerde dat het dramatische spel de heldendaden uit het verleden volledig verbleekte. Van het totaalvoetbal dat Rinus Michels introduceerde – geholpen door een briljante Cruijff en een geniale Keizer – was niets over. Er werd alleen nog maar saai breed en achteruit gevoetbald. Het voetbal van Ajax was een slaapverwekkend toneel. Het spel van de club was uiterst voorspelbaar en van effectief aanvallen was helemaal geen sprake meer. Het ontstellende gebrek aan creativiteit werd in toenemende mate met elke wedstrijd duidelijker. Ajax leek op een sterfbed te liggen wachten tot het licht uitging.

De onzalige combinatie van de halsstarrig behoudende trainer Frank de Boer, de visieloze technisch directeur Marc Overmars en de vrekkige raad van commissarissen, zorgden ervoor dat er kapitaal op de bank kwam en er van kwaliteit op het veld niets overbleef. De leden, die 73% van de aandelen in bezit hebben, waren tevreden; zij waren de enigen binnen de club. De nieuwe trainer Bosz leek het slachtoffer te worden van de benauwende erfenis van zijn voorganger en het voortdurend treurig prutsende bestuur.

Totdat de roep van de supporters om een creatieve middenvelder – Hakim Ziyech – zo luid werd dat Ajax’ technische staf en bestuur er niet meer omheen konden. Het blamerende optreden tegen Rostov was het keerpunt. Er moest een creatieve speler komen om nog verder escaleren van de wanprestaties van het eerste elftal, dat een gevolg was van het wanbeleid van Ajax’ leiding, om te buigen naar iets positiefs. Nouri en companen waren nog niet klaar om de creatieve vacature op het middenveld in te vullen. En dus moest Overmars zijn woorden die hij nauwelijks een week eerder uitsprak – wij hebben Ziyech niet nodig, want we hebben al te veel middenvelders in de selectie – alweer inslikken.

Ziyech zelf zegt dat één gesprek met Bosz hem heeft overtuigd dat zijn toekomst bij Ajax ligt. Bosz zal hem wel gezegd hebben dat hij een vrije rol krijgt en dat het elftal in zijn dienst zal moeten spelen. Geen van de falende spelers heeft het recht om hiertegen te protesteren – ze zijn allemaal kei- en keihard door de allerdiepste ondergrens gezakt (zie onder meer de dubbele veegpartij tegen Red Bull Salzburg, de afgang tegen PEC in de bekerfinale, de apathie in de kampioenswedstrijd tegen de Graafschap en de oorwassing tegen Rostov). Ziyech heeft bij Twente ruimschoots bewezen dat hij die rol aankan. De druk daar was met de financiele perikelen van die club ook gigantisch. Maar aan het spel van Ziyech was dat niet te merken; hij bleef wekelijks uitblinken, ook toen hij – zoals hij later in een interview aangaf – er geen zin meer in had bij Twente. Dat zegt wat over zijn werk-ethiek en klasse; zelfs met een afgenomen motivatie presteert hij geweldig.

Ik las in de Telegraaf dat Ziyech’s moeder een buitenlands avontuur van haar zoon niet zag zitten. Dat heeft denk ik voor hem ook een belangrijke rol gespeeld. Een door de media onderschatte rol. Maar er is niemand die intenser het beste wenst voor haar zoon dan een moeder. Dat Ziyech mede door zijn moeder’s standpunt besloot om in Nederland te blijven, mogen de fans haar wel in dank afnemen. Om nog maar te zwijgen van die blunderende gasten in Ajax’ technische staf (Bosz uitgezonderd) en bestuur. Misschien kom ik toch nog van de Prozac af.

Ziyech gaat spelen met nummer 22. Een bijzonder getal – Op de Angelnumbers site staat: Number 22 is a number of power and accomplishment  en  Angel Number 22 can turn the most ambitious of dreams into reality. Angel Number 22 asks you to see the larger picture, and to work with the details necessary to complete that picture. Angel Number 22 encourages you to bring things through to fruition on both the spiritual and material planes. De ‘larger picture’ zien, is reeds kenmerkend voor zijn spel – Ziyech heeft overzicht zoals dat in voetbaltermen heet. Wellicht dat de andere karakteristieken van 22 nog mooie dingen voor Ziyech en Ajax gaan brengen. N.B.: In de tijd van het Ajax van Keizer en Cruijff werd ook gekeken naar de sterrenbeelden van spelers, met de bedoeling een gebalanceerd elftal (met spelers wiens kwaliteiten elkaar aanvulden) te creëren. Dat pakte destijds niet echt verkeerd uit…

.

.